Norsk Folkemuseums «Husmannsminner» Ark 1001-03/F/L0013/18

Husmannsvise fra ca. 1850 av Andres Meisen:

nedskrevet av fru Ragna Brenno Frydenberg

Aa hör du Bondevelde, eg vil synge deg ein sang.
I dine spekulasjoner trur eg tiden er deg lang.
Eg er ein simpel lauskar og ikkje tenestegut,
å ikkje er eg husmann, du kan kje si meg ut.

Mö har ei mjuke sofa ut i vår bondestand,
den gangen som du arva, var du ein hedersmann.
Men stakker var ein husmann, har inga pengemakt.
Det vesle han har arv, er sin fars husmannskontrakt.

Om vårn det tek te tådne, so si då bonden så:
no er det snart den tii, at eg ska te o saa.
So senda han beskjed, paa husmann, so ratt som han kan,
aa han ska koma springjan, ja som te ildebrand.

Det fyste som er aa gjera, er å kjöre ut has mök,
som ofte er i klaka, du kan tru de er kje spök,
aa sea ska ho breiast, aa det ska vara fint.
aa retta du paa ryggen, blir bondevelde sint.

Når möka den er breia, so tek han ut ein plog,
so si han te ein husmann, eller tenestegut:
No ska du te o plögje, å det ska vara fort,
du veit eg sit i glase ser ette ko blir gjort.

Når vörönna e heisa, so si daa husmann saa:
I mörgo vil eg heimat, å åkerlappen saa.
Nei hör du her du husmann, du stoppa her ei stund;
sjå heile joresgarn min, ligg nere aa er sund.

Når garn er istandsett, aa jore raka reint,
so si, daa bondevelde; Du får så, om det blir seint
Då kan ein hvermann sjöne ko avling husmann får,
når han ska stå o gjere når andre går o sår.

Når karvin tek te rösja, so si då bondin så:
I mörgo sjele tileg, då vil eg te o slå.
Heile natta ligg han, ivrig i sitt sind.
Urverket går for sakte, men han si no ingen ting.

Om mörgon so tileg, för sole sprett i topp,
so kjem han som ein hane, o ska mynstre op si tropp.
No ska mö te o slitast om, kem som ska vara kar,
o stött so bli eg ette, eg som minste löne har.

Fire mål o skjæra, e ei gamal husmannspakt,
det leita meir på ryggen, en det gjere på vår makt.
Åtte dagars köst, skal bondin legg te,
aa dompa du paa lage, bli han sinna sur å ill.

Fire daga e igjen, av vår gamle husmannspakt,
då ska ein grava kantefel, å det ska gå meg makt.
Bondin let te grevet, o husmann arm o stål,
då kan ein hvermann sjöne, at bondeplogen går.

Aa stakkar va du visa mi, ska fara frå me ut,
aa smakt du bonden bære skul eg vaske de i lut.
Dei sjöna borti bygden, du e rima tå ein fant,
dei ville de forakte, for du tala noko sant.